Portrait

I bite my teeth as if they were
rocks that I could crush by looking at them
silver saliva acid rain
melting down trees
stings like eyebrows
eyes like buttery milk

De regen die zondagmiddag
vertikt het om stil te zijn.

Dit is geen gedichtje hoor,
echt niet,
ik lul maar wat…

Through a fish-eyed lens

de nog levende goudvissen wisten niet wat ze ermee
moesten
overal dronken dansende jongeren om hen heen
verbaasd tuitten ze hun
lippen

het zout dat niet in het water zat waar zij in
zwommen
belandde op het berodewijnvlekte tapijt
zonder veel resultaat
voor de sfeer
die onbelemmerd zijn hete vormen
behouden kon

ze keken ook niet bedenkelijk
over de gescheurde kledingstukken
die ver uit hun zicht onder de eenzame
sneeuw verborgen zouden
blijven

ondanks de indruk die dat alles op hen maakte
ze waren het na een halve minuut
vergeten

ik had een nachtmerrie waarin
ik zonder riem de straat betrad
mode is niet altijd mijn vriend

De tegenstribbelende houding,
het sputteren maar vooral
het steigeren,
als ik nou daar eens over schrijf,
dan kan ik het eigenlijke werk misschien omzeilen?

Hoe langer het duurt,
hoe meer ik ervaar,
hoe meer ik ervan overtuigd begin te raken
dat de wereld tóch om mij draait.
Namelijk: hoe meer ik het nieuws volg,
hoe slechter het met de wereld
lijkt te gaan.

ja, saffieren:
want alle edelstenen verdienen het
geslepen te worden

Timmerman

grof
onbewerkt hout
en daar dan een boom van bouwen